Η επιρροή ενός μοναδικά δογματικού κονστρουκτιβισμού στην τελεολογία της απαγόρευσης του καπνίσματος στη σύγχρονη αρχιτεκτονική συνετέλεσε τα μάλα ώστε η πολιτική να μετατραπεί σε αδιάλλακτη ουτοπία, συνεπεία ενός νοητικού αυταπόδεικτου ρήγματος στον κοινωνικό εκφυλισμό της πεισιθανάτιας μετεπαναστατικής σουπρεματιστικής ιδεολογίας, ορμώμενης από τα ταπεινότερα τριγλυκερίδια μιας παρερμηνευτικής avant-garde πρωτοπορίας, υποταγμένης σε αναπόδραστα εργαλεία προπαγάνδας που παραπέμπουν στο ύφος και στο ήθος στελεχών της επαναστατικής αστυνομίας, πνευματικού τέκνου απείρων όσο και ανοήτων οντολογιών της τέχνης ως επίθεσης σε κυπελλοτελική επίφαση Σαββάτο βράδυ προς Κυριακή πρωί, στο χάραγμα καθεστώτων που θα εμπορεύονται το χρόνο ως δομή, ως τέχνη και τεχνική της μεθεόρτιας χρήσης σιδήρου για την επίτευξη τζακπότ σε κρατικοεπαναστατικά τυχερά παίγνια, με έπαθλο γιωταχηδική χοληστερίνη και ριζοσπαστικό σαρτζετακισμό με σύνθημα "προς Θεού, όχι ασχήμιες".